30 lat minęło jak jeden dzień

30 lat minęło nie wiadomo kiedy. Mieszkania się nie dorobiłam, choć rozważam rzeczywiście czy się nie zdecydować na kupno swoich czterech kątów na kredyt, bo trafiła się akurat super oferta (Hurghada – mieszkanie na sprzedaż). Studia skończone mam tylko jedne, a to w dzisiejszych czasach już żadne osiągnięcie. Dzieci na stanie dwójka. Mąż wciąż jeden.

Na pocieszenie moja przemiła sąsiadka, też Polka, spotkała mnie wczoraj na osiedlu i spytała czyje to dzieci ze mną są. I nie mogła uwierzyć, że mam siedmioletniego syna i prawie trzydzieści lat na karku. To pewnie ten krem przeciw starzeniu, zakupiony na ostatnią chwilę miesiąc przed trzydziestymi urodzinami.

Przy takim wieku, zmianie kodu, zbiera człowieka trochę na refleksje. Usłyszałam od bliskiej mi osoby jakiś czas temu, że myślała, że w tym wieku będę już kimś. Trochę mnie to zabolało na początku. Ale potem sobie pomyślałam, że przecież wszyscy jesteśmy kimś. I najważniejsze to być dobrym człowiekiem.

Zostałam też oskarżona przez znajomą o bycie złą matką i żoną. Polka Polce w Egipcie, wiecie jak jest. Szczerość zawsze w cenie. Przeprowadzamy się za często i dzieci nie mogą się przyzwyczaić do jednego miejsca. A ja na dodatek nie gotuję na codzień, tylko zamawiamy jedzenie. Porządkiem w mieszkaniu też nie grzeszę, bo zawsze mam inne priorytety czasowe. A czy kochanie swych dzieci całym sercem i stawanie na głowie, żeby dzieciaki wyrosły na dobrych ludzi, nie wystarcza by siebie samą określać mianem dobrej mamy?

Złą żoną może i czasami jestem. Zwłaszcza w odniesieniu do egipskich standardów. Mąż zawsze się śmieje, że moją największą wadą jest, że najpierw mówię, a potem myślę. Chyba to jeden z powodów, dla których na wszystkich live’ach z facebooka nie występuję 😉

W związku z powyższym, w prezencie urodzinowym dla samej siebie, wszem i wobec postanowiłam ogłosić, że ja siebie samą lubię. Zadowolona jestem ze swoich wyborów i obecnego miejsca w świecie. I te trzydzieści lat minęło naprawdę szybko i popełniałam swoje błędy i mogłam tysiące rzeczy zrobić lepiej. Mądry człowiek po szkodzie. Wiadomo.

Ale gdyby przyszło mi obudzić się jutro i mieć nagle czterdzieści lat, sześćdziesiąt czy osiemdziesiąt, a nawet umrzeć we śnie, to wiem, że nie będę miała żalu o swoje życie. A pędzi ono jak szalone. I wcale nie będę myśleć, że byłam złą matką, złą żoną czy tym bardziej, że byłam nikim.

I kiedyś jeszcze jako nastolatka znalazłam złotą myśl: Żyj tak, by Twoim epitafium mogło być „nie żałuję”. Utknęło mi to w głowie na dobre.  Już dwa lata temu pisałam o moim wspaniałym życiu, z którego koniec końców jestem zadowolona. Mogę tylko dodać, by żyć tak, by każdego dnia być szczęśliwym i czuć się młodym niezależnie od przeżytych lat.

Jedną z rzeczy, która urzekła mnie gdy poznałam swojego, trzynaście lat starszego, męża, było właśnie to, że obok tej dorosłej odpowiedzialności trzydziestoparoletniego mężczyzny miał w sobie radość z życia dziecka. Do tej pory zresztą, moim zdaniem, jak się z nim przebywa, zupełnie nie czuć, że ten facet jest już po czterdziestce.

Podobnie zresztą zawsze podziwiałam to w mojej mamie. Teraz już prawie siedemdziesięcioletniej kobiecie, która do tej pory pracuje. Latem jeździ do pracy rowerem. Zajmuje się ogródkiem, a nawet ma kilka kur. Gdy spotykałam się z koleżankami potrafiła nas wszystkie doprowadzić do śmiechu. Pomimo bycia zawsze najstarszą z mam (urodziła mnie gdy miała 39 lat), zachowywała się jakby była najmłodsza z towarzystwa.

W dniu trzydziestych urodzin życzę więc sobie aby pomimo upływających lat nie zestarzeć się wewnętrznie 🙂

Follow my blog with Bloglovin