Nawal El Saadawi była egipską pisarką, psychiatrą i obrończynią praw kobiet. Napisała między innymi „Kobieta w punkcie zero”, Śmierć jedynego mężczyzny na świecie”, „Wspomnienia z więzienia dla kobiet”, „Miłość w czasach ropy naftowej”, „Dżannat i diabeł” i „Upadek Imama”.
„Niebezpieczeństwo było częścią mojego życia, odkąd wzięłam do ręki pióro i zaczęłam pisać. Nie ma nic bardziej niebezpiecznego niż prawda w świecie, który kłamie”.
„Powiedzieli: „Jesteś dziką i niebezpieczną kobietą”. Mówię prawdę. A prawda jest dzika i niebezpieczna”.
„Każdy musi umrzeć, Firdausie. Umrę, i ty umrzesz. Ważne jest, jak żyć do śmierci”.
„Życie jest bardzo ciężkie. Jedynymi ludźmi, którzy naprawdę żyją, są ci, którzy są twardsi niż samo życie”.
„Ona może robić, co chce, i może tego nie robić”.
„Moja skóra jest miękka, ale serce jest okrutne, a ugryzienie śmiertelne”.
„Zatriumfowałem zarówno nad życiem, jak i śmiercią, ponieważ nie chcę już żyć ani nie boję się już śmierci”.
„Dom jest tam, gdzie jesteś doceniany, bezpieczny i chroniony, kreatywny i kochany – a nie tam, gdzie jesteś w więzieniu”.
„Prawda jest względna i zawsze brakuje w niej czegoś, co uniemożliwia jej doskonałość”.
„Kodeks rodzinny w Egipcie jest jednym z najgorszych kodów rodzinnych w świecie arabskim. Poligamia. Mąż ma absolutną władzę nad rodziną”.
„Z wiekiem staję się coraz bardziej radykalna. Zauważyłam, że pisarze, gdy są starzy, łagodnieją. Ale dla mnie jest odwrotnie. Wiek sprawia, że robię się bardziej zła”.
„Jeśli nie kochasz siebie, cóż, nie możesz nic zrobić dobrze, to moja filozofia”.
„Mężczyźni narzucają kobietom oszustwo i karzą je za to, że zostały oszukane, zmuszają je do najniższego poziomu i karzą za upadki tak nisko, wiążą je małżeństwem, a następnie karzą służalczą służbą dożywotnia, obelgami lub ciosami”.
„Wątpliwość to pierwszy krok w kierunku wiedzy, a nie wiary”.
„Wszyscy mężczyźni, których poznałam, każdy z nich, wypełnili mnie tylko jednym pragnieniem: podnieść rękę i przyłożyć ją do ich twarzy”.
„Widzimy naszą ojczyznę wyraźniej, gdy jesteśmy z dala od niej, niż gdy w niej jesteśmy”.
„Że mężczyźni zmuszają kobiety do sprzedawania swoich ciał za odpowiednią cenę, a najniżej opłacane jest ciało żony. Wszystkie kobiety są prostytutkami tego czy innego rodzaju. Ponieważ byłam inteligentna, wolałam być wolną prostytutką niż zniewoloną żoną”.
„Dojście do prawdy oznacza, że nie boimy się już śmierci. Bo śmierć i prawda są podobne w tym, że obie wymagają wielkiej odwagi, jeśli ktoś chce się z nimi zmierzyć”.
„Ponieważ prawda i śmierć są podobne w tym, że obie wymagają wielkiej odwagi, jeśli ktoś chce się z nimi zmierzyć. A prawda jest jak śmierć, ponieważ zabija. Kiedy zabijałam, robiłam to prawdą, a nie nożem. Dlatego boją się i śpieszą, żeby mnie zabić. Nie boją się mojego noża. To moja prawda ich przeraża”.
„Pamięć nigdy nie jest kompletna. Zawsze są jego części, które czas amputował. Pisanie to sposób na ich odzyskanie, przywrócenie im brakujących części, uczynienie ich bardziej holistycznymi”.
„Kobiety stanowią połowę społeczeństwa. Nie można mieć rewolucji bez kobiet. Nie można mieć demokracji bez kobiet. Nie można mieć równości bez kobiet. Nie można mieć niczego bez kobiet.
„Bojąc się służalczości, ludzie stają się służalczymi”.
„Ale czuję, że w szczególności jesteś osobą, która nie może żyć bez miłości”. „A jednak żyję bez miłości”. „W takim razie albo żyjesz w kłamstwie, albo wcale nie żyjesz”.
